Dag 32: Palas de Rei - Castañeda

Om zes uur staan we op. Beneden in de bar van de albergue eten we een croissant en een chocoladebroodje met een café con leche. Die gewoonte zullen we thuis wel moeten afleren. Ook Michel en Marie-Thérèse staan intussen vertrekkensklaar. Ze willen vandaag niet te ver stappen, ook maar de 26 km naar Castañeda. We proberen hen nog aan een bed te helpen in de albergue waar wij gaan verblijven, maar alles is al volzet. Spijtig genoeg zullen ze nog een uur verder moeten stappen tot Ribadiso.

Nog voor we San Xulián bereiken begint het te miezeren en trekken we onze poncho's aan. Erg lang duurt de regen niet en omdat we enkele flinke hellingen hebben moeten nemen, zijn we onder onze poncho's even nat als er bovenop. Gelukkig doen Jenny's voetjes het vandaag veel beter.

Even later haalt Jan uit Gent ons in en blijft bij ons om te babbelen. Hij is poppenspeler en verhalenverteller. Zijn bedrijfje 'De Wolk' heeft een schitterende baseline: 'werkplaats voor plaatsbesparende podiumkunsten'. Hij is geïnteresseerd in Hugo's professionele achtergrond als reclameman. Jan loopt al enige tijd op een idee te broeden om Vlaanderen terug een vlag te geven. De 'Vlaamse Leeuw' is immers spijtig genoeg ingepalmd door het Vlaams Belang (Blok) en geen enkele goed menende Vlaming wil nog met zijn eigen authentieke vlag te pronken lopen. Jan denkt aan een nieuwe vlag met een konijn, een 'Vlaamse Reus' uiteraard. Jan en Hugo houden tijdens het stappen een creatieve brain storming hoe dit idee verder uit te werken. Er wordt heel wat afgelachen en de kilometers verdwijnen onder onze voeten zonder het te beseffen.

In Melida aagekomen blijkt er in de stad weer maar eens een fiesta te zijn. Sint-Jan wordt gevierd, net als in Heusden. Er is veel volk op de been en de jaarmarkt is in volle gang. We stoten op een pulperia, een restaurant gespecialiseerd in inktvis. Aan lange houten tafels zitten tientallen Spanjaarden te smullen. Hier moet het goed zijn denken we en schuiven aan. In grote ketels worden inktvissen met tentakels tot 40 cm lang zachtjes gekookt. Daarna knipt de kok behendig de tentakels in kleine malse stukjes, doet er zeezout en piment op en besprenkelt het geheel overvloedig met olijfolie. Samen met een flesje frisse witte wijn smaakt deze Galicische specialiteit overheerlijk.

Nog voor we Melida uitlopen komen we Bert en Lieveke tegen en stappen samen verder. Bert blijkt over een zeer grote harde schijf te beschikken, die het hele repertoire scouts- en chiroliedjes blijkt te bevatten. Zo zijn we uren zoet met zingen, terwijl we door bossen van eiken en eucalypthusbomen lopen.

(Jan, Hugo, Jenny, Lieveke en Bert)
In Boente komen we David, een aangename Zuid-Afrikaan tegen. We zingen samen 'suikerbossie, 'k wil jou heb'. Hij vindt het prachtig. David is een jood en gaat naar Santiago in plaats van een goede vriend, die het niet meer kan. Het ontroert ons allemaal.


(Rosanne,Gerda, Hugo, Jenny, Lieveke en Bert)

Tegen halfvier komen we in Castañeda aan. Jan drinkt nog een glas samen met ons en gaat dan alleen verder. Er is immers geen plaats meer in onze kleine albergue, met slechts 6 slaapplaatsen en 1 aparte kamer. Even later komen ook Gerda en Rosanne uit Zwitserland toe. 's Avonds eten we allemaal samen een lekkere maaltijd. In ons 'Jean-Marie Pfaff' Duits proberen we een gesprek te voeren en bijwijlen is het gieren van het lachen. De alberguehouder is zeer gul met de wijn en na het eten ook met de oruja, een soort Spaanse grappa. Pas om 23 uur geraken we in ons bed. Als dat maar goed gaat morgen.

Al 770 km gedaan, nog 48 km te gaan.