Na het slapen gaan gisterenavond is Hugo meteen begonnen met het doorzagen van een dikke eik. Pas tegen de morgen heeft hij hem eindelijk geveld. Door zijn aanhoudend gesnurk heeft Jenny slecht geslapen en dat zal hij de eerste kilometers geweten hebben. Om 6u30 gaat de bar van de albergue open en kunnen we onze thuisvluchten Santiago - Madrid - Charleroi boeken. We vliegen met Ryanair, de lievelingsairline van Hugo. Als dat maar goed gaat.
Omdat we pas om 7u45 kunnen vertrekken is iedereen al op weg. Zoals gisteren lopen we grote stukken door eiken- en eucalythusbossen. We stappen regelmatig door enkele kleine dorpjes met enkele mooie horréos, bouwsels om maïs te drogen. Tegen de middag wandelen we Calle binnen om er iets te eten. We lopen er opnieuw de Zuid-Afrikaan David tegen het lijf.
(David, de joodse Zuid-Afrikaan)
Onderweg lopen we een tijdje samen met een Duitse dame, die in Pamplona vertrokken is, dik 600 km terug. Zij heeft erg veel moeite om vooruit te komen. Gelukkig is ze nog één van 'voor den oorlog' en dus gemaakt uit oersterk Kruppstahl. Geen denken aan dat ze laatste 28 km niet zal volmaken, zegt ze.
Iets voor Santa Irene lopen we Bert en Lieveke in. Samen stappen we naar het dorpje, waar weer maar eens een fiesta op gang komt, op een maandag nota bene. Wanneer de Spanjaarden precies werken, begint ons steeds meer een raadsel te worden. De mis van 13u is net uit en in het kleine kerkje gaan mensen langs de heiligenbeelden en raken ze aan met devotieprentjes. Koppels nemen een veer van het beeld van Santa Irene en zegenen er elkaar mee. We zien het bij ons nog niet zo dadelijk gebeuren. Na het kerkelijk gebeuren trekt iedereen naar een open plaats onder de bomen, waar ze samen lekker eten, goed drinken en waar een harmonie flink van jetje geeft. Als het fiesta is, gaat iedereen er stevig tegenaan.
Van onze Zwitserse vrienden krijgen we een sms-je dat de albergue in Santa Irene gesloten is wegens de fiesta. Dus zijn ze doorgegaan naar Rúa, waar ze bij een oude dame een paar kamers op de kop hebben kunnen tikken, ook voor ons. Even later zijn we er. We werken onze blog bij en daarna drinken we samen met hen, Bert en Lieveke een aperitief. In het restaurant eten we een erg lekkere en verzorgde menú del dia. Om 22u kruipen we onder de lakens.
Al 795 km gedaan, nog 23 km te gaan.
Wegen de laatste loodjes nu het zwaarste? Of wordt het een makkie en een kleine eindspurt?
BeantwoordenVerwijderenBlijkbaar zijn de voetzolen gehard, de spieren gesmeed tot stalen kabels, de darmen getransformeerd tot allesverslinders, immuun voor elke infectie, het slaappatroon geadapteerd aan extreme omstandigheden, wat kan er dan nog mis gaan?
Al een dikke proficiat op voorhand
Anita & Ludo