Van onze Vlaamse hospitaleros hebben we een kamer van 4 toegewezen gekregen. We hoopten op een lekker rustige nacht. Waar we niet op gerekend hadden, waren een groep Nederlandse gepensioneerden die per se onder ons raam een 'leuk gezellig' feestje wilden bouwen met goedkope Spaanse wijn. We doen de oorstopjes in en ze doen weer hun werk. Maar het leed is nog niet geleden. Om 3u30 begint het Zwitsers-Amerikaans koppel aan hun rugzakken te prutsen en verdwijnen om 4 uur in de nacht. Misschien heeft de zon hun hersens gisteren boven het kookpunt gebracht.
Wij draaien ons nog eens om, maar zijn iets na halfzeven ook op weg. Het wordt een mooie wandeling: het landschap is ruwer, echte maquis en lage begroeing. De geur van kamperfoelie is nog steeds alom aanwezig. Na twee uur ontbijten we in een bar: een broodje met ei, ham en kaas.
We hebben een nieuwe techniek ontwikkeld om hellingen af te dalen. We lopen in een rustig tempo naar beneden. Men verklaart ons misschien goed gek, maar het spaart de knieen wonderwel. We stappen nog 3 uur verder tot in Viana, een prachtig oud stadje. Onze benen zouden ons gerust nog 2,5 uur verder kunnen brengen tot in Logroño, de hoofdstad van La Rioja, maar we besluiten de refugio in Viana op te zoeken. Om 11u30 staan onze rugzakken al mooi in de rij bij de refugio, maar die gaat pas om 13 uur open. We drinken nog iets samen met professor Yves en een koppel, ook uit Québec. De professor onderhoudt ons over de politiek-culturele verhouding van Québec tot Canada. Hij maakt vergelijkingen met Vlaanderen en België. Hij is verbazend goed op de hoogte, maar ziet spijtig genoeg ook geen oplossing voor de problemen.
Als de refugio open gaat is ook het jonge Hongaars koppeltje aangekomen en, ja hoor, de vervelende Hollanders van gisteravond. Bovendien willen ze ook nog eens voor hun beurt gaan. Maar daar steekt het internationale gezelschap met z'n allen een stokje voor!
We eten een erg lekkere menu del peregrino. Daarna zalig niets doen op het pleintje voor de kathedraal. Vlak voor we willen gaan slapen ontdekken we een computer met een kaartlezer voor foto's, en zonder beveiliging. Eindelijk!
Al 158 km gedaan, nog 660 km te gaan.
Als je de professor nog eens ziet, vraag eens wat info voor als Bart en ik naar Quebec gaan...
BeantwoordenVerwijderenJenny, Hugo
BeantwoordenVerwijderenIk lees je reis met veel plezier. Jenny heb je last van oedemen? Je gezichtje is gezwollen van de warmte natuurlijk. Moest je aan een apotheek voorbij komen is "arnicae tinctura" of arnican zalf zeer goed voor opgezwollen benen, voeten enz. 'sNachts goed invrijwen, wel opletten voor de ogen. Verder nog een fijne onvergetelijke trip. Groetjes, Nicole
Hallo Jenny en Hugo,
BeantwoordenVerwijderenElke dag een nieuw verhaal...nu met beeld.Boeiend,spannend en soms ook grappig (Duracell pelgrims).Onderweg kunnen jullie ervaren wat "human behaviour" betekent: rugzak-crimineel/behulpzame conducteur/hartelijke Anhio/vervelende noorderburen/.Jullie schrijven vloeiend,plastisch en met veel zorg voor taal.Groetjes,Gabriëlle en Hugo
Amai wat een schrijvershand, echt boeiend om te lezen en zo jullie escapades te volgen.
BeantwoordenVerwijderenHet grootste probleem lijkt me wel om eens fatsoenlijk te slapen met al die serenades van snurkorgels en feestvierders, want het stappen kan voor jullie toch geen probleem zijn?
Anita & Ludo