Dag 2: Roncesvalles - Larrasoaina

We worden tegen 4 uur wakker. Het internationaal meerstemmig snurkerskoor heeft ingezet, soms aangevuld met enkele krachtige duetten. Tegen 6 uur worden de snurkers het zwijgen opgelegd door hemelse gregoriaanse muziek. Om 6 uur stipt flitsen de lichten aan. Enkele Duracell pelgrims pakken vliegensvlug hun rugzak en stormen de deur uit, nog voor wij goed en wel rechtop zitten in ons bed. Wij vertrekken tegen 7 uur van Roncesvalles naar Larrasoaina onder een stralend blauwe hemel. Zonder ontbijt, maar met een muesli reep van den Aldi.

Het wordt een zeer gevarieerde tocht. Eerst lopen we door kraaknette dorpjes in typische Pyreneese stijl. Dan door velden en weilanden met steeds de Pyreneën op de achtergrond. Pas na drie uur kunnen we in het eerste dorpje, Biskaret, ontbijten: een heerlijke tortilla met een café con leche. Hierdoor versterkt zijn de hellingen daarna geen probleem meer.

Onderweg ontmoeten we een Zwitserse pelgrim die aan zijn rechterkant deels verlamd is. Omdat daardoor ook zijn spraak beperkt is, communiceert hij met een leitje. Alle bewondering voor deze man die zich door zijn handicap niet laat inperken.

De weg gaat verder door prachtige beukenbossen. Dan volgt de steile afdaling naar Zubiri. Als erg zwaar omschreven in de gids, valt die uiteindelijk mee. In de afdaling worden we voorbij gelopen door een kwieke zestiger, die we later in de namiddag beter leren kennen. Ze komt uit het Limburgse Roermond en is daar op 10 maart vertrokken, de dag na haar 65ste verjaardag. Ze is al twee keer weduwe en heeft geen kinderen. Haar broer en zusters verklaarden haar goed gek toen ze vetrok voor de tocht. Nu is ze blij dat ze die maakt en, zegt ze: "Het wordt elke dag leuker."

We komen na 7,5 uur tocht om halfdrie aan in Larrasoaina. Onze rugzak staat 16de in de rij, dus gaan we nog een bed krijgen in de refugio. Slaapzak uitleggen, douchen, wat kleren uitwassen... we beginnen het ritme van de tocht te leren.

Tijdens het avondeten zitten we aan tafel met een Hongaars koppel van rond de dertig. Ze hebben twee jaar in Londen gewerkt en keren nu terug naar Hongarije. Hun spullen hebben ze al naar daar vooruit gestuurd. Maar eerst doen ze nog de Camino om een breuk te maken met hun vorig leven. Daarna willen ze in hun thuisland een nieuwe en definitieve start nemen.

Het is al laat - 22 uur - als we in onze slaapzak kruipen. Omdat het snurkerskoor hetzelfde stuk ten gehore brengt als vorige nacht, stoppen we oordopjes in onze oren. We vallen zalig in slaap.

Al 50 km gedaan. Nog 768 km te doen.