Dag 10: Azofra - Grañon

Vandaag vertrekken we al om kwart na zes. We hebben een lange tocht voor de voeten, naar Redecilla de Camino, 30 km verder. Voor het eerst verbergen dikke wolken de zon, maar regen zit er nog niet direct in, beweerd de boerenzoon. De wijngaarden maken geleidelijk plaats voor voedingsteelten: tarwe, erwten, bonen, aardappelen en zonnebloemen. Hugo heeft last van tendinitis aan de pezen van het rechterscheenbeen. Het stappen gaat niet meer zo vlot. Gelukkig leent Jenny hem haar wonderwandelstokken.

Als we in Santo Domingo de la Calzada aankomen, kopen we Voltaren zalf en pilletjes, om de ontsteking te bedwingen. We bezoeken de kathedraal van het oude stadje. Het is waarschijnlijk de enige kerk in de wereld met een ingebouwd kippenhok. Er hangt een pelgrimslegende aan vast. Een ten onrechte onthoofde pelgrim - wegens vermeende diefstal - komt er weer tot leven. Het is ons niet volledig duidelijk wat het pluimvee er precies mee te maken heeft. Was de rechter een kieken zonder kop?

Hugo koopt wandelstokken, wel made in China, maar het is makkelijker wandelen dan zonder. Op een terrasje komen we het jonge Hongaarse koppel weer tegen. Ze willen vandaag nog verder gaan dan wij. We wensen hen een 'buen camino', tot Compostela en in hun verdere leven. Gaan we ze nog terug zien?

Om half twee komen we aan in Grañon, waar we een zeer speciale refugio aantreffen. Ze bevindt zich boven de eeuwenoude parochiekerk. Geen bedden dit keer, maar matjes van 5 cm dik op een houten vloer. We twijfelen even, maar verder gaan zit er voor Hugo niet meer in. Dus zeggen we het berustende zinnetje van Hugo's tante nonneke zaliger: "Dat is zo, eh". Dat helpt, want we leggen ons op de matjes neer om uit te rusten en slapen wonderwel enkele uren.

Boven de slaapruimte is een gezellig aangeklede zit- en eetruimte annex keuken. Eerst nemen we nog een spartaans koude douche om dan daarna onze blog bij te werken. De computer is echter ontzettend traag. Waarschijnlijk houdt hij nog siesta.

Om 20 uur zitten alle peregrinos in de refugio samen voor het avondmaal, dat door de hospitaleros is klaargemaakt. Eerst een 'ensalada mixta' en daarna een groentensoep. We verwachten nog een derde gang en een dessert, maar het wordt kin kloppen. Zo, dat is dus vegetarisch eten? We zitten aan tafel met een jonge vrouw, Barbara, uit Karlsruhe. Tot onze verbazing kent zij Rik Biesmans, salesiaan van Don Bosco - waar Hugo in Hechtel naar school is gegaan - en Mia Biesmans - voor de vrouwelijke Heusdenaars de strenge schooljuffrouw. De wereld is klein.

Na het eten gaat iedereen die het wil via een piepklein deurtje naar het dokzaal van de kerk voor het avondgebed.We krijgen allen dezelfde tekst maar wel in de eigen taal. Daarna leest iedereen opeenvolgend een stukje van de tekst voor, elk in zijn eigen taal. Het is een warm menselijke tekst, die de meeste deelnemers zichtbaar raakt.

Om 22 uur gaan de lichten uit in de slaapruimte. Om het halfuur luidt de klok in de toren, maar weinigen die er iets van merken.

Al 233 km gedaan, nog 585 km te gaan.