Hugo is nu een volwaardig lid geworden van het snurkerskoor en hij is zelfs zo goed dat hij regelmatig een solo ten beste mag geven. Hij wordt zelfs niet wakker als om 5u30 de watervoorziening weer op gang komt. Overal beginnen kranen te lopen en de toiletreservoirs lopen weer vol. Als Hugo om 6 uur zijn oogjes open doet, is de kamer, op de zachtjes snurkende Italiaan, al leeg. Vandaag gaan we via Najera naar het kleine dorpje Azofra. Het wordt een mooie tocht door onze geliefde wijngaarden van La Rioja.
Omdat de zon slechts af en toe door de wolken priemt, is het aangenaam wandelweer. Is er onweer op komst?
Na 3,5 uur aan één stuk stappen komen we in Najera aan. Jenny vindt dit veel te lang en Jenny heeft altijd gelijk! Eindelijk even rusten op een terrasje bij de rivier. In het stadje staat het bijzonder mooie klooster van Santa Maria La Real. Omdat we er aan de verkeerde kant voorbij lopen, vinden we de ingang niet. Er bestaan dus toch domme Belgen.
Aan de wegkant staan korenbloemen, klaprozen, kamperfoelie en zonnerozen. Eens over de pas, strekken de wijngaarden zich weer uit, zo ver het oog reikt.
Het gaat steil omhoog richting Azofra. Daar aangekomen ontmoeten we Gary, een muziekproducer uit Liverpool. Hij zit op een terrasje en heeft al twee grote cañas bier op, een halve liter elk. Later zien we hem weer terug in het restaurant waar hij de fles wijn, die bij het menu del dia komt, helemaal alleen soldaat heeft gemaakt. Dan wil hij nog 15 km verder onder de brandend hete zon. Wij hopen dat Sint-Jakob zich ook over vrolijk gestoorde medemensen ontfermd.
Aangekomen bij de gemeentelijke refugio blijkt deze spiksplinter nieuw te zijn. De architect heeft het allemaal schitterend uitgedacht. Kleine kamertjes met 2 lage bedden en een natuurlijke luchtventilatie. Voor het gebouw een groot terras met een gigantisch voetbad, om de vermoeide pelgrimsvoeten enig soelaas te brengen. Als we goed en wel geinstalleerd zijn begint de donder te roffelen, maar een korte regenbui later is het onweer al weer voorbij.
In het gastenboek merken we dat Ab en Gelske Haaima uit Ermelo, de Nederlanders waarmee we enkele dagen samen hebben opgetrokken, hier vorige nacht ook hebben verbleven. Dat is het fijne van de Camino. Je ziet regelmatig dezelfde gezichten en komt regelmatig weer nieuwe mensen tegen. Het geeft je het gevoel om tot een groep te behoren met eenzelde doel - de tocht maken naar Santiago - maar toch maak je je eigen tocht.
Al 208 km gdaan, mog 610 km tegaan. We hebben dus al een kwart van de tocht achter de rug en het lijkt alsof we gisteren vertrokken zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten