Dag 12: Tosantos - San Juan de Ortega

Hugo heeft vergeten zijn oorstopjes in de steken. Eén is voldoende, want aan de linkerkant is hij toch zo goed als doof. 's Nachts merkt hij dat er iemand is, die qua volume en variatie in het snurken, hem ruimschoots overtreft. Al onmiddelijk na het opstaan merkt hij dat de pezen aan beide scheenbenen pijnlijk aanvoelen.

Om 6 uur 30 ontbijten we en gaan op weg. Tien minuten later merken we dat we ons fototoestel vergeten zijn. Jenny gaat terug naar de refugio om het onmisbare apparaatje op te halen. We stappen verder, maar voor Jenny is het slenteren. De wolken komen dreigend zwart opzetten, maar voorlopig blijven de hemelsluizen dicht. In Villafranca Montes de Oca stoppen we om een boccadillo met ei en ham te eten. We ontmoeten er de Denen weer, een 66-jarige gewezen legerofficier en een 70-jarige ex-leraar. Ze hebben ons ondertussen ingehaald.

Na het stadje is het flink bergop om over de Montes de Oca (1200 m) te raken. Bergop gaat het vreemd genoeg erg goed. Het is een ruw landschap van dennenbomen en purperen brem, die net in de bloei komt. Een feest voor het oog. Dan komt de 11 km lange afdaling naar het klooster van San Juan de Ortega. Hugo gaat noodgedwongen in 'eendenpas' naar beneden. Het stappen gaat steeds moeilijker en we hebben geen idee hoe ver het nog is. Hugo mist voor het eerst zijn gps. Er is echter geen keuze, we moeten verder stappen.

Na 6 uur over 20 km te hebben gedaan, komen we eindelijk bij het klooster aan. Omdat de refugio nog niet open is, eten we in de enige bar een lokaal Castilliaans gerecht: morcillas de Burgos, een soort zwarte pens met rijst erin verwerkt. Erg vettig, maar wel heel lekker. Om 14 uur gaat de refugio open. We krijgen elk een bed toegewezen in één van de drie grote slaapzalen. Het is er duister en daardoor kunnen we gelukkig niet zien hoe vuil het is. Tegen onze gewoonte in kruipen we dadelijk in onze slaapzak zonder eerst te douchen. Bekaf gewoon.

Na enkele uren slapen zijn we weer monter en is de douche meer dan welkom om weer fris te worden. We bezoeken de romaanse kerk van het klooster, waar zich de crypte van San Juan de Ortega bevindt. Hij leefde van 1080 tot 1163 en zorgde voor de aanleg van bruggen en wegen op de Camino. Hij is dan ook de patroonheilige van de wegenbouwers en architecten.

Om 19 uur luidt de klok en alle pelgrims krijgen gratis soep bedeeld. Volgens Hugo warm water met broodkorsten erin, volgens Jenny een bouillon met knoflook en oudbakken brood. We laten het ons toch smaken en bedanken de hospiltaleros. We zitten aan tafel met de Australische van Spaanse origine, die we gisteren ook al in Tosantos hebben ontmoet. Zij heet Begonia en is getrouwd met een Belg, Luc Dierieckx, die in hun woonplaats iets buiten Melbourne een Belgian Beer Café uitbaat. Ze loopt de Camino samen met Ron, een goedlachse man, ook 'from down under'. Beiden zijn ontstuitbare spraakwatervallen en behalve yes, yes en yes, kunnen we er niet veel woorden tussen krijgen.

Rond 21u30 zoeken we onze bedstee op. In de slaapzaal heeft het snurkerskoor de ouverture al ingezet. Naast ons ligt tot onze verbazing Gary, de muziekproducer uit Liverpool, al te slapen. Hij is overduidelijk één van de sterkhouders van het snurkerskoor. Maar Hugo valt enige minuten later ook stevig in.

Al 276 km gedaan, nog 542 km te doen. Eén derde van de tocht zit er al op.