Dag 17: Boadilla del Camino - Carríon de los Condes

Om kwart over vijf worden we wakker. Tot onze verbazing zijn bijna alle 30 bedden leeg, op ons en een nog rustig knorrende Willem na. De Duracell-pelgrims lopen steeds vroeger weg. Jenny heeft er al om 4 uur horen vertrekken. In het donker dus.

Om half zeven lopen we ook de refugio uit. Tot in Frómista lopen we langs het Canal de Castilla, een irrigatiekanaal. De werken eraan zijn al begonnen in 1753 en beëindigd in 1848. Het is een voor die tijd technisch hoogstandje met sluizen, watervallen en afgetakte kanalen. Het plan uitvoeren in het hogere deel van Castilla lukte echter niet. Ook in Spanje loopt het water blijkbaar niet bergop. Dat gebeurt volgens onze vriend Bert Bosmans alleen in zijn geboortestad Borgloon.

Na Frómista loopt de pelgrimsweg evenwijdig met de grote weg. We vallen in herhaling: er zijn weer eindeloze vlakten met graanvelden en de schaarse bomen staan nog steeds even ver van de weg. Met het ritmische getik van onze wandelstokken op de kiezelweg veranderen we langzaam in stapmachines en malen de resterende 20 km in hoogste versnelling af. Vele gedachten dwarrelen door ons hoofd. Om de eentonigheid te doorbreken zingen we af en toe. Het hele repertoire scouts- en chiroliedjes passeert de revue, het Limburgs volkslied zelfs tot driemaal. Slaat de heimwee dan toch toe?

In Villacázar de Sirga rusten we even uit in de bar tegenover de mooie kerk van Santa María la Blanca. We lopen er Bert en Lieve uit Waasmunster weer tegen het lijf. Ook dit gesprek gaat weer over tante nonnekes. Die van Bert was carmelietes in het oord van verderf, dat Leopoldsburg heet. Ze kwamen regelmatig op bezoek vanuit Waasmunster in een VW kever: vader, moeder en de 7 kinderen. Hij kan zich niet meer voorstellen waar die allemaal precies in de wagen zaten. Even later stoomt ook Willem de bar binnen. Hij heeft ons ingehaald. Met zijn lange benen moet hij maar twee stappen zetten en wij drie.

Nadat we de eenvoudige, maar mooie gotische kerk tegenover de bar hebben bezocht stappen we verder naar Carríon de los Condes, onze eindbestemming voor vandaag. De laatste 4 km stappen we samen op met een dame uit Tirol - nee, ze draagt geen lederhosen - die het door de hitte en haar leeftijd niet gemakkelijk heeft. Ze is ons erg dankbaar dat we haar vergezellen tot in de refugio. We krijgen een bed in het klooster van de Clarissen. Spijtig genoeg hebben we geen eieren bij, maar euros zijn dezer dagen ook goed. We volgen de Clarissen naar het restaurant. Een uitstekende keuze overigens, want de nonnekes en wijzelf eten er lekker.

Tegen 22 uur zoeken we ons nestje op. Al 394 km gedaan, nog 424 te gaan. Morgen zijn we halfweg.