Dag 20: Bercianos del Real Camino - Mansillas de las Mulas

Om halfzes begint het gerommel op de slaapzaal. We proberen nog even naar het toilet te gaan voor we vertrekken. Omdat er slechts 2 toiletten zijn voor meer dan 30 mensen en sommigen er blijkbaar de lokale krant zitten te lezen, geven we het wachten op. Op het moment dat de zon boven de horizon verschijnt, trekken we weer de Camino op. Zoals gisteren loopt de kiezelweg naast een rustige asfaltbaan. We passeren het slaperige El Burgo Ranero, waar het verval of misschien is het armoede, van de muren lijkt te druipen.

Regelmatig zien we 2 rugzakken langs de weg staan, met één pelgrim wakende. Een duidelijk gevolg van de beperkte sanitaire voorzieningen in de albergue. Ook wij ontsnappen er niet aan en even later zoeken we beurtelings een plaatsje achter de bremstruiken. Gelukkig staat de brem in volle bloei en ruikt hij heerlijk. Dat compenseert één en ander.

Langs de kiezelweg staan pas aangeplande platanen en die geven nog maar weinig schaduw. Dertien kilometer verder zijn we in Riliegos waar we in een bar een heerlijke tortilla eten. Als we terug vertrekken komen Bert en Lieve net aan.

Nog 6 km verder arriveren we in Mansillas de las Mulas. We vinden er een mooie albergue gebouwd rond een binnenplaats. We krijgen een bed op een kamer met 6 stapelbedden. Als we na een weldoende douche beneden komen, zien we heel wat oude bekenden terug, die we al een hele tijd niet meer gezien hebben. Zo zijn er Thérèse en Monique, die we door de perikelen met Hugo's benen sinds Tosantos, 9 dagen geleden, hebben moeten laten gaan. Verder ook het Zwitsers koppel, die wel geplaagd zitten met serieuze beenproblemen. Ze willen toch doorstappen tot Santiago en laten nu hun rugzakken met een taxi transporteren. Ook een sympathiek Frans koppel, die we sinds Najera - 12 dagen geleden - niet meer hebben gezien. De man heeft etterende blaren aan zijn voeten en heeft noodgedwongen een stukje met de taxi afgelegd om zich in het ziekenhuis van Sahagún te laten verzorgen. Ook Alex, de 22-jarige Mexicaan strompelt tegen 16 uur binnen. Zijn beide voeten liggen open en hij is doodop. Alleen rusten kan hem helpen.

's Avonds gaan we samen met Bert en Lieve eten. Bert heeft van iemand een uitstekend restaurant aanbevolen gekregen. Het ligt 'iets' buiten het stadje. Dat 'iets' blijkt uiteindelijk enkele kilometers te zijn. Bij het restaurant aangekomen blijkt het tot overmaat van ramp zijn wekelijkse sluitingsdag te houden. Dus keren we terug. Van stappen krijgen vandaag blijkbaar niet genoeg. Rond 22u kruipen we in onze zijden slaapzak. Het is erg warm op de kamer en we raken moeilijk in slaap.

Al 470 km gedaan, nog 348 km te doen.