Dag 21: Mansilla de las Mulas - León

Om kwart na zes ontwaken we als eerste op onze kamer. We verfrissen ons en eten ons traditioneel ontbijt: yoghurt, een banaan en een broodje. Pas om halfacht zijn we op weg. Het eerste stuk kiezelweg loopt evenwijdig met een drukke asfaltbaan. De auto's en vrachtwagens razen langs ons heen, maar het is wel veilig. Pas vanaf Puente de Villarente wijkt het pad verder weg van de grote baan. Er zijn zelfs schoenen, die er hun tong op uit steken.

Rechts van ons in de verte lijken de Picos de Europa, eigenlijk uitlopers van de Pyreneeën, met ons mee te reizen. Dan stuurt men ons omhoog de Valencianoberg op. Boven aangekomen gaan we langs een slecht begaanbaar pad weer naar beneden. Als compensatie krijgen we een prachtig zicht op de aloude stad León. De temperatuur is ondertussen gestegen tot een stuk boven de 30 graden.

In León aangekomen twijfelen we even tussen een hotel en de refugio van de benedictinessen. We kiezen toch maar voor het laatste. Mannen en vrouwen slapen netjes in gescheiden slaapzalen. De koppels in weer een derde slaapzaal. Jenny's linkerscheenbeen voelt pijnlijk aan en na een verfrissende douche rust ze een tijdje uit. Hugo heeft zijn eerste blaar, op zijn kleine teen. Tijdens de tocht dacht hij dat er een steentje in zijn wandelschoen zat, maar toen dat steentje even later ook in zijn pantoffel opdook, bleek het dus om een blaar te gaan. Goede schoenen en sokken, maar de kilometers eisen toch hun tol.

Na haar siesta verzorgt Jenny Hugo's teentje met liefde en kunde. Tot onze verbazing komt de 'young angry Québecquois' voorbij gewandeld. Het is van in Los Arcos - 16 dagen geleden - dat we hem nog gezien hebben. Zijn toen geventileerde weerzin voor Spanje is volledig weggeëbd.

Daarna bezoeken we de gotische kathedraal. Vooral de brandglasramen zijn prachtig. Ze komen prachtig uit in de verder sobere kerk. Een eindje verder staat de San Isidoro basiliek, de oudste vroegromaanse kerk in de wereld. Door zijn eenvoud toch wonderbaarlijk mooi.

We lopen een apotheek binnen om een extra tube Voltarenzalf te kopen voor de beentjes van Jenny. Het lijkt of je hondervijftig jaar terug reist in de tijd. Het interieur, de kasten, de talloze schuifjes en de porseleinen potjes zijn nog perfect intact. De apothekers zelf halen de gevraagde medicatie uit een supermoderne bergruimte erachter. Een prachtige combinatie.

Dan werken we onze blog bij en lopen daarna een restaurant binnen. We zijn de enigste klanten en dan zijn we altijd een beetje op onze hoede wat de kwaliteit van de keuken betreft. Maar dat blijkt echt niet nodig. We eten een heerlijke wittebonensoep met venusschelpjes. Daarna eet Jenny kip met look toebereid en Hugo mals gestoofde kalfstong. Allebei erg lekker.

Als we rond 21u30 buiten komen, kan je over de koppen lopen. De terrasjes zitten vol en iedereen is aan het rond paraderen. Op de pleintjes is er veel ambiance, zelfs life optredens maar pelgrims moeten ten laatste om 22u binnen zijn. We missen het leven in de stad dat nu pas goed op gang komt.

Op de dichtbevolkte slaapzaal is het broeierig heet en de meeste pelgrims liggen boven op hun slaapzak. In het schemerlicht glimmen hun lijven van het zweet. Ondanks dat we bij het open raam slapen, ontsnappen we niet aan de warmte en echt goed slapen doen we niet.

Al 490 km gedaan, nog 328 km te doen.