Na een zwoele nacht brengt ook de ochtend geen verkoeling. In het 'zweet des aanschijns' maken we onze rugzakken vertrekkensklaar. We maken dankbaar gebruik van het gratis aangeboden ontbijt. Om 6u30 lopen we door de nog stille straten van León. De thermometer wijst al 18 graden aan. Dat belooft.
Even later lopen we langs het voormalige pelgrimshospitaal van San Marcos, nu deels omgevormd tot een museum en deels tot een parador. De paradores zijn schitterende hotels in meestal historische gebouwen. Franco heeft er indertijd de aanzet toe gegeven. Heeft de man toch nog iets zinnigs gedaan.
De tocht loopt twee uur lang door de voorsteden van León. Op een bepaald moment hebben we de keuze tussen twee routes. De kortere loopt verder langs de ons al goed bekende N-120 en de langere langs rustige paden over de Páramo hoogvlakte. Omdat de smaak van stof en uitlaatgassen van vrachtwagens en auto's ons intussen genoegzaam bekend is, kiezen we voor de langere route. En we worden beloond. Ineens is het veel rustiger stappen.
Op de Páramo zien en ruiken we citrusroosjes, wilde lavendel en brem. In de kreken kwaken de kikkers en de ooievaars hebben dan ook weinig moeite om te ontbijten. We heffen spontaan een Leuvens studentenlied aan: 'Aan de oevers van de Dijle zat verscholen in het riet...'. Ook twee Franse koppels, Claude en Martine, Michel en Anne-Marie, die al enkele dagen hetzelfde traject stappen, hebben de alternatieve route genomen. Bert en Lieve, Marcel uit Brasschaat en een heleboel andere bekenden kiezen voor de kortere route langs de N-120. Zullen we ze nog terugzien?
Hugo, het kieken, heeft gisteren per vergissing de twee nog resterende broodjes en een hele lat chocolade de vuilbak ingekieperd. We moeten het dus stellen met elk één graanreep, want in geen enkel van de dorpjes waar we doorkomen, is er ook maar een bar of een winkel te zien.
Als we bijna in Chozas de Abajo zijn, krijgt Jenny een plotse aanval van 'turista'. Vreselijk genoeg is de dichtsbijzijnde struik net iets te ver weg. Als intussen volleerde pelgrims lossen we dit creatief op. In Chozas doet Jenny een noodwasje en eten we een bocadillo met ei. Wel in deze volgorde, want we zijn propere pelgrims!
Nog een uurtje later komen we in Villar de Mazarife aan. Er zijn drie kleine albergues en we kiezen voor 'Tio Pepe' (nonkel Piet). We krijgen een kamertje met slechts één stapelbed en op de gang zijn er twee badkamers, één met ligbad en één met douche. We zijn de koning te rijk. Als we terug beneden komen, zitten de twee Franse koppels, Claude en Martine, Michel en Anne-Marie, in de bar achter een grote pint. Ze logeren in een andere albergue, maar eten hier samen met ons een dagmenu. Het wordt gezellig tafelen.
Daarna doen we de was en houden een weldoende siesta. Tegenover onze albergue staat het kleine lokale Sint-Jacobskerkje. Een lokale kunstenaar heeft de absis mogen herschilderen. Zijn werk combineert wonderbaarlijk mooi met het eeuwenoude retabel. Op de bank voor de kerk zitten twee mensen uit het dorp, waarmee we een praatje slaan. Met ons beperkt Spaans komen we te weten dat een aantal mensen uit het dorp indertijd uitgeweken zijn naar Luik om er in de mijnen te werken. De meesten zijn nooit teruggekeerd. Het is het verhaal van zovele emigranten, die een betere toekomst voor henzelf en voor hun kinderen zochten. Ook de echtgenoot van de vrouw is mijnwerker geweest. Eerst werkte hij in Asturias in Noord-Spanje en daarna probeerde hij het drie maanden in Luik, maar hij had teveel heimwee en keerde terug naar zijn dorp.
Daarna eten we nog iets in de bar om vervolgens de koelte van ons kamertje op te zoeken. Het raam staat wijd open, maar in het dorpje is het muisstil. Af en toe klepperen de ooievaars, die bovenop de kerktoren hun nest hebben gebouwd. We doezelen zachtjes weg.
Omdat we een alternatieve route hebben genomen, weten we nu niet meer precies hoeveel kilometer we al hebben gegaan. Dus bij benadering: 511 km gedaan, 307 km nog te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten