Tegen 6u30 zijn we weer weg. Het gaat gestaag bergop, eerst over een asfaltbaan en daarna over een mooie kiezelweg, die ons door de wijngaarden voert. De legende gaat dat een Franse pelgrim Cabarnetdruiven in zijn knapzak had. De zaadjes vielen in de goede leemgrond en zo kreeg de Bierzostreek zijn goede wijnreputatie. Gelove wie wil. Dikwijls staan er tussen de wijnranken ook kersenbomen. Hugo kan zijn kwajongensgedrag niet bedwingen en gaat kersen plukken. Ze smaken uiteraard heerlijk.
Dan volgt de afdaling naar Villafranca del Bierzo, waar we op een pleintje ontbijten: een croissant ter grootte van een kleine boemerang en flink stuk cake. Vanaf hier zijn er 2 mogelijkheden om de Camino te lopen: langs een drukke verkeersweg of de 'Camino duro' over een bergkam. Hugo vraagt aan een politieagente wat de beste optie is. Ze raadt ten sterkste af om de 'duro' te doen wegens te steil, te heet en geen schaduw. We kiezen dus voor de vervelende weg en dat valt serieus tegen, want ook daar is geen schaduw. Het gaat ook gestaag bergop en de vrachtwagens die met grote snelheid van boven naar beneden komen denderen, werpen ons stof in het gezicht en de luchtverplaatsing doen ons bijna ter plaatse trappelen. Gelukkig worden we van de rijweg afgeschermd door een betonnen muurtje.
(uiterst rechts: Yannick uit Bordeaux)
Na Trobadero komen we Michel en Marie-Thérèse tegen. Omdat ze geen gebenedijd woord Spaans spreken, hebben ze uiteraard niet met de politieagente kunnen spreken en hebben ze het 'Camino duro' alternatief wel gelopen. Eerst steil omhoog en dan lange rustige kilometers over een bergkam, deels door lommerrijke kastanjebossen. Bovendien worden ze getrakteerd op prachtige vergezichten, zowel naar links als naar rechts. Neen, de politie is vandaag onze vriend niet! Even later komen we ook Yannick uit Bordeaux tegen, die zijn voeten laat afkoelen in een beekje. We hebben hem al verscheidene dagen zien sukkelen. Zijn voeten liggen onderaan volledig open, aan zijn tenen ontbreken ondertussen verscheidene nagels en hij heeft tendinitis aan beide scheenbenen. Hoe hij dit volhoudt is ons een raadsel.
Na Trabadelo gaat het verder langs de drukke verkeersader. De twee laatste dagen van 30 km en meer, de vervelende weg en de verzengende hitte eisen hun tol. Het kaarsje van Jenny is zo goed als opgebrand. Eindelijk komen we in de refugio van Vega de Valcarce aan. Jenny valt neer op haar bed en de waterlanders komen als vanzelf. Ze is helemaal uitgeput. Hugo brengt haar een kom fris water om haar voeten af te koelen. Daarna stopt hij haar onder en gaat Jenny voor enkele uren onder zeil. Hugo werkt intussen in een bar de tekst van de blog bij, geholpen door enkele lekkere glazen wijn. Een tijdje later, na een frisse douche te hebben genomen, komt Jenny ook binnen. Ze voelt zich al veel beter.
(Jenny, Michel, Marie-Thérèse, Jean-Claude, Josette, Bert en Lieve)
's Avonds eten we samen met onze twee Franse koppels en Bert en Lieve. Michel blijkt een plezierige 'frans' te zijn. Jean-Claude een stille, maar droge plezante. Het is heel fijn tafelen samen. Ja, het leven van de pelgrim kan bijwijlen zwaar zijn.
Al 639 km gedaan, nog 179 km te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten