Dag 28: Vega de Valcarce - Fonfría del Camino

Als alles goed blijft gaan, beginnen we vandaag aan onze laatste week. Vandaag moeten we over de bergpas bij O Cebreiro om zo in de autonome regio Galicia te komen, waar ons einddoel Santiago de Compostela ligt. Het betekent een totale stijging van meer dan 600 meter. Het is flink bewolkt en fris, ideaal weer om deze dagtocht te maken. Jenny is gelukkig weer helemaal de oude en we kunnen de tocht zonder vrees aanvatten.

Van Vega de Valcarce gaat het via Ruitelán naar Hospital Inglès over zachtjes oplopende asfaltweg. Na dit dorp volgt het pad een goed bewaard gebleven gedeelte van de middeleeuwse geplaveide pelgrimsweg. Het pad dat naar het dorpje La Faba loopt, is bijzonder steil en onze beenspieren spannen zich strak. Even voordat we het dorp bereiken, komt een kudde koeien langs de holle weg naar beneden. De eerste koeien gaan nog netjes uit de weg, maar verderop wordt Jenny de kant ingeduwd door een stuurse koe die van geen wijken wil weten. Zonder erg evenwel. De boer kan er eens goed om lachen.

In La Faba aangekomen drinken we een café con leche met enkel een koek, omdat we 's morgens voor het vertrek al hebben ontbeten. Na La Faba stijgen we boven de bossen uit. Als we achteruit kijken naar León zijn de vergezichten gewoonweg machtig. En het blijft maar stijgen.

Even later komen we de waarschijnlijk de jongste pelgrim tegen. Ze heet Sara, is acht jaar en komt uit een dorpje uit de buurt van Vittoria in Baskenland. Haar papa is van daar op pelgrimstocht vertrokken en Sara heeft hem in León vervoegd. Ze stappen nu al zo een zeven dagen samen. Met haar korte beentjes dribbelt ze vlot de berg op en tatert honderduit over wat ze allemaal ziet. Als Hugo haar vraagt of het niet te zwaar is, zegt ze: "Af en toe wel", en vrolijk loopt ze verder.



Net voor O Cebreiro passeren we de grenssteen van Galicia, waar elke pelgrim uiteraard mee op de foto wil. Even later bereiken we dan het eerste dorpje O Cebreiro dat boven op de bergpas gelegen is. We zien verschillende pallozas, typische woningen of schuren van Galicia. De bouwmethode is Keltisch van oorsprong en al meer dan 3000 jaar oud.



In de pelgrimskerk branden we een kaars om te bedanken dat we al zover hebben mogen stappen en voor iedereen die ons dierbaar is of was. In de straatjes klinkt traditionele Keltische muziek uit Galicia. De link met Ierse en Bretoense traditionele muziek valt ons op.



Daarna vatten we het laatse stuk aan naar de Alto de Poio. Over kiezel- en soms aardenwegen gaat het steeds maar bergop en bergaf, terwijl het groene Galicia ons blijft bekoren. In Alto de Poio komen we Michel en Marie-Thérèse tegen die al een plaatsje in de albergue bemachtigd hebben. Omdat onze benen en het kopje nog goed zijn besluiten we er nog 4 km bij te lappen tot in Fonfría. We merken dat er steeds meer 'toeristen-pelgrims' bijkomen. Ze rijden stukken van de dagtocht met de auto en lopen dan de laatste kilometers, fris als een hoentje, te voet naar de albergue. Daar kapen ze een bed weg voor de neus van vermoeide pelgrims, die alles te voet doen. Spijtig.

Om toch zeker te zijn van een plaats in de eerder kleine albergue, schiet Hugo als een sneltrein vooruit. Hij kan zich nog net bedwingen om zijn wandelstok niet tussen de benen van de 'toeristenpelgrims' te steken. Jenny kan het tempo niet volgen en komt pas later bij de albergue aan. Gelukkig ziet Hugo haar voorbij stomen, anders was ze het dorp voorbij gelopen. De albergue blijkt naast een grote slaapzaal van 28 bedden ook te beschikken over enkele kamers met douche, evenwel zonder lakens. We trakteren ons op deze luxe. Er is geen internet, dus wordt alleen de tekst voor de blog geschreven.

's Avonds eten we allemaal samen aan lange tafels, een 60-tal mensen in het totaal. Het valt ons op dat we 90% ervan nog nooit gezien hebben. Er zijn dus blijkbaar een heleboel pelgrims, die de laatste dagen gestart zijn, op zo een 150 km van Santiago de Compostela.

Al 663 km gedaan, nog 155 km te doen.